Porto - Demo Blog 5

Bu çalışma, İran’ın Günbed-i Kavus şehrinde yaşayan Türkmence-Farsça iki dilli gençlerin bireysel dil politikalarını, aile, topluluk, okul ve daha geniş kamusal alanlarda nasıl inşa ettiklerini, sürdürdüklerini ve müzakere ettiklerini incelemektedir. Nguyen’in dil politikası modelinden hareketle, uygulanan, algılanan ve müzakere edilmiş dil politikası bileşenleri temelinde yapılandırılan bu araştırma, etnik azınlık gençlerinin gündelik yaşamlarında geliştirdikleri çok katmanlı dil kullanım stratejilerini analiz etmeyi amaçlamaktadır. Çalışma, nitel araştırma yöntemiyle yürütülmüş, Günbed-i Kavus’ta yaşayan gençlerle gerçekleştirilen yarı yapılandırılmış görüşmeler yoluyla veriler toplanmıştır. Araştırma bulguları, Türkmen gençlerin günlük iletişimlerinde çoğunlukla Farsçayı ancak aile içinde ya da etnik aidiyetin ön planda olduğu ortamlarda Türkmenceyi tercih ettiklerini göstermiştir. Cinsiyete bağlı olarak farklılaşan dil tercihleri dikkat çekicidir: Erkek katılımcılar Türkmenceye daha normatif ve korumacı bir tutumla yaklaşırken, kadın katılımcılar Farsçayı daha yaygın kullanmaktadır. Okul ise gençlerin bireysel dil politikalarını en çok etkileyen kamusal alandır. Eğitim kurumlarında Farsçanın zorunlu hâle gelmesi, ana dilin geri planda kalmasına neden olmakta ancak bazı gençler akran etkileşimlerinde iki dilli pratikler geliştirerek direnç göstermektedir. Katılımcılar, ana dillerini yalnızca iletişim aracı olarak değil, aynı zamanda kimliğin, kültürel aidiyetin ve topluluk dayanışmasının bir sembolü olarak görmektedir. Bu bağlamda, bireylerin geliştirdiği dil politikaları hem bütünleştirici hem de araçsal değerlere dayalı çok yönlü bir yapı sergilemektedir. Çalışmada gençlerin dış dilsel müdahalelere karşı benimsedikleri stratejiler uyum sağlama, yeniden yorumlama ve yeniden çerçeveleme başlıkları altında incelenmiştir. Sonuç olarak, Türkmen gençlerin dilsel pratikleri, bireylerin birer fail ve toplumsal aktör olarak sosyal bağlam, ideolojik yönelim ve dilsel tercihler arasındaki etkileşimle biçimlendirdikleri, dinamik ve müzakereye açık bireysel dil politikalarını yansıtmaktadır.

Azınlık gençliği, bireysel dil politikaları, iki dillilik, kimlik ve dil, Türkmence-Farsça iki dilliliği

This study explores how Turkmen-Persian bilingual youth residing in Gonbad-e Kavus, Iran, construct, sustain, and negotiate their individual language policies across various domains such as family, community, school, and broader public spaces. Drawing on Nguyen’s model of language policy, which consists of practised, perceived, and negotiated components, the research aims to analyze the multilayered language use strategies developed by ethnic minority youth in their everyday interactions. The study employs a qualitative methodology, with data collected through semi-structured interviews conducted with young people living in Gonbad-e Kavus. The findings reveal that participants predominantly use Persian in daily communication, while Turkmen is preferred in family settings or in contexts where ethnic identity is foregrounded. Language choices vary significantly by gender: male participants tend to adopt a more normative and preservation-oriented stance toward Turkmen, whereas female participants report more frequent use of Persian. Among the public domains, the school emerges as the most influential space shaping individual language policies. The institutional dominance of Persian in education often marginalizes the ethnic language. However, some youth demonstrate resistance by maintaining bilingual practices in peer interactions. Participants perceive their mother tongue not only as a tool of communication but also as a symbol of identity, cultural belonging, and communal solidarity. Accordingly, the language policies developed by individuals reflect both integrative values and instrumental values. The study categorizes the strategies adopted by youth in response to external linguistic pressures under three headings: responding, reinterpreting, and reframing. In conclusion, the linguistic practices of Turkmen youth illustrate dynamic and negotiable individual language policies shaped by the interplay between social context, ideological positioning, and language choice. These practices demonstrate that youth are not passive recipients of language norms, but rather active agents who construct their linguistic realities through ongoing negotiation with the structural forces around them.

Bilingualism, identity and language, individual language policy, minority youth, Turkmen-Persian bilingualism